Reserva da Biosfera da Unesco, (LIC) Lugar de Interese da Unión Europea, (ZEPA) Zona de Especial Protección das Aves, Rede Natura 2000, Zona Protección do Urso (Oso Pardo), ZEPVN Zona Especial Protección dos valois naturais, Reserva Nacional de Caza....

¿CANDO O PARQUE NATURAL?

lunes, 5 de abril de 2010

Bioinvasións e cultivos novos

A primavera móstranos a bioinvasión que se está a acrecentar en Galiza nos últimos anos. Detectáronse xa máis de 154 especies exóticas de carácter invasivo



Unha das especies máis daniñas é a acacia, que na súa variedade dealbata inza en numerosos terreos da provincia de Ourense. Nos últimos dez anos estase a multiplicar. No Morrazo, aacacia mearnsil duplicou en catro anos as zonas nas que apaga a posibilidade de calquera desenvolvemente servoforestal.
No concello de Dodro, provincia da Coruña a cortaderia selloana ou herba da pampa duplica xa a súa extensión.


Mimosas e a herba da Pampa



Se o eucalipto chegou a Galiza no século XIX, apuntando todos os datos a que foi Frai Rosendo Salvado o que no ano 1863 o trouxo dende Australia, non hai ningunha personaxe concreta a que acusar da implantación da acacia, a especie foránea máis invasora dos últimos tempos. Coa primavera é observábel en extensións de terreo que medran ano a ano, no Baixo Miño, Ribeiro, Monterrei e Ribeira Sacra, onde a variedade dealbata, utilizada polos viticultores para os atados da vide, secan toda a flora autóctona ao seu arredor.
A preocupación xa lle chegou aos responsábeis medioambientais dalgúns concellos. Só na reserva da biosfera de Allariz hai setenta hectáreas de mimosa. O concelleiro de medio ambiente, Bernardo Varela, solicitou a colaboración da Universidade de Vigo para acadar o seu control, dado que segundo puideron observar segrega sustancias que interfiren no desenrolo de especies autóctonas.
No Morrazo, a variedade mearnsil, duplicou en apenas catro anos a superficie de monte no que se estende.
Para o biólogo, Xurxo Mouriño, esta especie é unha das cen máis invasoras. Ocupa na actualidade boa parte dos montes de Darbo e Coiro, no concello de Cangas.
Neste caso son os veciños os máis interesados na súa erradicación, xa que compite directamente co eucalipto e o piñeiro.

Hai pouco foron descubertas, en espazos protexidos, amplas plantacións da “herba da Pampa”. Outro arbusto invasor que xa está eliminado contornos de especies autóctonas, en Ons e na Costa Artabra. No parque de Corrubedo, chegouse a erradicar pero segundo Xurxo Mouriño, “tamén hai que arrancar as raíces, senón inza e volvería a renacer, xa que é moi expansiva”. Está concentrada especialmente no lugar de Dexo, no concello de Dodro.


Kiwi, alquexenxe e maracuiás.
A implantación de especies hortofrutícolas de lugares exóticos, controladas e con boas canles de distribución pode ser unha fonte de ingresos económicos.


O kiwi é orixinario de Zhejian, na China. En 1962, Xosé Fernández López, fundador de Zeltia, tróuxoo a Galiza. Fixéronse as primeiras plantacións, con carácter experimental, en Gondomar no ano 1969. A bondade do clima do Baixo Miño, especialmente nos concellos de O Rosal e Tomiño, foi unha causa directa para que as plantacións de kiwis se incrementasen, nesta zona, na década dos oitenta. Actualmente Galiza é a primeira produtora de todo o Estado Español, tendo máis de cincocentas hectáreas de plantacións. Isto supón un total de seis mil cincocentas toneladas anuais. Cabe aínda moita marxe de produción, xa que o kiwi autóctono apenas chega para cubrir a décima parte do consumo.


A firma Kiwi Atlántico, buscando novas posibilidades, plantou unha variedade amarela, coñecida coma Jin-Tao. É máis doce e ten como destinatarios específicos os nenos. A superficie adicada a esta variedade ronda as trinta hectáreas e sitúase no lugar de Burgueira, no concello de Oia.
As posibilidades do kiwi non acaban no consumo directo. A Estación de viticultura e enoloxía de Galicia está experimentando unha mestura co bagazo de uva, para elaborar novas aguardentes.
O alquexenxe, pasou anos atrás de ser un produto practicamente descoñecido en toda Galiza, a ser habitual das “vendedoras do rianxo” nas prazas da costa galega.
Máis que para o consumo directo, xa que ten un sabor un tanto amargo, está destinado ao uso industrial en confeitarías e pastelerías. Toda a franxa atlántica acomódase máis que perfectamente á necesidade climática de este froito. A súa explotación industrial aínda esta nos inicios. O arbusto é orixinario da India oriental.
No Rosal, e máis alá do mirabel de procedencia francesa, xa co cultivo asentado, estanse realizando plantacións con bos resultados de maracuiá e melão, unha variedade de menor tamaño, amarela intensa e cun sabor máis tropical.

1 comentario:

  1. ¡Mimosas!¡Hay veces que no hay que dejarse engañar por la belleza!

    ResponderEliminar