O home que atraeu ás cegoñas

En Neira de Rei aseguran que as migratorias se instalaron no pobo porque un veciño fíxolles varios niños e ata deseñou unhas aves simuladas con techopán. Desde entón repiten cada ano

Totó, como así o bautizou o seu neto, é o home das cegoñas. En San Miguel de Neira de Rei, en Baralla, non queda ninguén que non coñeza a súa historia e a maioría cre que foi el quen atraeu a estas aves ao pobo hai xa algún tempo. Ata que este veciño, Toñín Lombardía Santiso, puxo en marcha os seus plans, as migratorias non facían parada e fonda no pobo. Todo o contrario, nin se achegaban. Desde que Totó preparoulles todo, a colonia de zancudas comeza a ser abundante, tanto que de seguir así é posible que chegue un momento que haxa máis aves que veciños. «Este ano xa teño visto ata 14 nos prados», comentou unha muller do pobo.

Volvendo á historia de Totó, resulta que este home que agora está xubilado e que, grazas ao seu optimismo vai superando algúns achaques de saúde, traballou en Fenosa durante moitos anos na zona de Ponferrada. Alí as cegoñas adoitan ser algo moi corrente e el simpatizou con elas, tanto que pensou en levalas ao seu pobo. Semellante reto é posible que non conseguise nin Rodríguez de la Fuente, pero Toñín acabou lográndoo.

Cando chegou á súa casa, o primeiro que fixo foi executar un plan que lle andaba dando voltas na cabeza e que pasaba por fabricarlles ás aves varios niños e colocalos no alto duns postes para que se fixasen neles e así ter todo o traballo feito.

Diante da súa casa empolicouse a un poste e colocoulle na parte superior unha plataforma sobre a cal foi facendo ao seu aire un niño. Pero, aínda quedaba algo pendente.

Pensaba que o niño non podía ser suficiente e creou unhas cegoñas de techopan, con pico, patas e todo. Para dar aínda moito máis realismo á súa iniciativa, que os ecoloxistas quizais debían premiar, ideou un sistema para facer que as falsas zancudas movésense. Fixo unha plataforma giratoria que posibilitaba que os animais desen voltas.

A picotazos

Parece que as cegoñas ao principio fixéronse as interesantes, pero finalmente decidíronse. Primeiro deixáronlle a Totó en casa ao seu neto. «E vos quince días despois de que nacera, viñeron elas», contou a súa esposa.

As aves foron recibidas cos brazos abertos e a noticia da súa chegada correu de casa en casa por San Miguel. Nunca ata entón visen cegoñas na zona.

Parece que ás aves emigrantes non lles fixo moita graza os seus colegas de techopán e o primeiro que fixeron foi emprendela a picotazos con elas ata o extremo de deixalas desintegradas nun airiño. Os niños foi outra cousa: ¡Para que traballar meses e meses transportando e colocando os materiais se xa Totó preparounos!

Toñín entusiasmouse tanto que colocou niños case a torto e a dereito. As cegoñas, que non son bobas, chegaron e instaláronse. Parece que a zona lles gustou e agora repiten e repiten. Os veciños recibíronas cos brazos abertos. Tanto é así que cando o vendaval lles mandou a terra un dos niños, pronto se apresuraron a volver colocalo. Co paso do tempo Totó comezou a falar ás súas cegoñas. «E ata me contestan cun concerto de pico», dixo.

A Voz