O raposo axuda a expandir o bosque galego

É un gran dispersador de millóns de sementes a longa distancia, pero os cazadores cren que existe sobrepoblación

Xavier Lombardero.  O perseguido raposo está a prestar un importante servizo á natureza auxiliando á dispersión de sementes de ata 40 especies arbóreas. Investigadores da Universidade de Santiago de Compostela (USC) demostraron a relación mutualista entre un das árbores, o serbal, e os carnívoros que consomen os seus froitos carnosos. Ignacio Munilla, desde o departamento de Botánica, e José Guitián, do de Bioloxía Celular e Ecoloxía, comprobaron que durante 11 anos os froitos dos serbales estiveron ininterrompidamente na dieta de raposos e martas.

De noite ou polo día comen froitos caídos e ata empolicándose á propia árbore, axudando ao avance do capudre (o seu nome galego) nos Ancares, O Courel e a montaña lleonesa. O raposo 

pode percorrer ata sete quilómetros ao día e o serbal chega polas súas feces a matogueiras ou terreos abandonados, onde prepara o camiño para o bosque maduro. Ademais, comprobouse que nas montañas galegas comen moitas mouras, tezo, arándano, rosa silvestre, endrinos, peral silvestre e ata especies cultivadas como os higos, uvas, cereixas, guindas, peras, mazás, ciruelas...

Investigadores comprobaron durante once anos o seu consumo de serbal no Courel e Os Ancares

«Os raposos galegos comen de todo, en especial ratos, insectos, carroña, desperdicios procedentes de vertedoiros, moitos froitos no outono, aves e moi poucos coellos. O que parece é que busca especificamente os froitos. Non son simplemente unha dieta de reposto senón que os busca aínda que haxa outros alimentos. Son fáciles de consumir fronte a presas que esixen caza, pero podería ser que tivese necesidades de inxerir determinados compoñentes dos froitos», explica Guitián. Os froitos do capudre son moi ricos en taninos e vitamina C. O raposo, como carnívoro máis abundante, presta eficaz servizo ao trasladar as sementes, e falta saber como lle afecta a escaseza de serbal algúns anos. Son árbores sincrónicos: o ano sen froitos, non os hai en ningún. Trátase dun recurso habitual tamén para martas, garduñas, xinetas e tejones e que comen en grandes cantidades o xabaril, o oso (tamén come arándanos, castañas ou landras) os ratos e aves, coas distintas especies de zorzal que hai en Galicia.

O raposo forma parte da cadea trófica do campo galego e neste contexto, Guitián asegura que «os campionatos de caza do raposo parécenme patéticos. En calquera caso, toda a caza de raposo debería de estar avalada por estudos ben feitos que demostren claramente que hai unha densidade moi elevada, ou pouca, ou a que sexa. Ninguén demostrou en Galicia que haxa sobreabundancia. Coellos ou perdices non hai, pero por infinidade de razóns que nada teñen que ver co raposo».